Είμαι προβληματικός, είμαι άρρωστος; Θεέ μου τι είμαι τελικά;

Είμαι προβληματικός, είμαι άρρωστος; Θεέ μου τι είμαι τελικά;

Τι χρειάζεται να κάνω για να γίνω καλά «γιατρέ» μου; Δώσε μου το «χάπι» μου, γράψε μου τι πρέπει να κάνω για μην έχω κατάθλιψη, πες μου τα 10 βήματα για να απαλλαγώ από το στρες, τα 10 βήματα για να είμαι καλός γονέας, τα 10 βήματα της επιτυχίας, τα 10 βήματα για την ευτυχία..

Όχι πια άλλα «10 βήματα» στην υπηρεσία μιας ταμπέλας!

Δεν είσαι ρομπότ! Δεν είσαι ένας τίτλος! Δεν είσαι μια πάθηση! Δεν είσαι μια κατηγορία! Δεν είσαι «συστηματικός»!

Είσαι μοναδικός, είσαι ιδιαίτερος, είσαι ξεχωριστός, είσαι θαυμάσιος, είσαι σημαντικός!

Όταν ένα σύμπτωμα σου χτυπάει την πόρτα, αγκάλιασε το, δες το, άκουσέ το.

Δεν αρκεί μια ταμπέλα και ένα χάπι. Είσαι πολλά περισσότερο από μια ταμπέλα, χρειάζεσαι πολλά περισσότερα από ένα χάπι.

Στην ψυχολογια υπάρχει εμπειρία, υπάρχει παρατήρηση στα «προβλήματα», υπάρχει πρόθεση, υπάρχουν προτάσεις, υπάρχει απτή βελτίωση και ωφελιμότητα. Πάρε ό,τι καλύτερο έχουν να σου δώσουν.

Μην εγκλωβίζεσαι όμως στους τίτλους και τις ταμπέλες. Μη γίνεσαι μέρος μιας λίστας. Μην κατηγοριοποιείσαι. Μην μπαίνεις σε καλούπια και μην βάζεις τους άλλους σε καλούπια.

Δεν υπάρχουν «10 βήματα» και λίστες επιτυχίας.

Είσαι αυτός που είσαι. Τι καλύτερο μπορείς να κάνεις για σένα; Θα είσαι με τον εαυτό σου ως τη στιγμή που θα σβήσει η αναπνοή σου. Τι καλύτερο μπορείς να κάνεις με σένα, έτσι όπως είσαι ακριβώς, α ν θ ρ ώ π ι ν ο ς δηλαδή ε υ ά λ ω τ ο ς ;

Δεν είναι κακό που είσαι ευάλωτος, είσαι ευάλωτος γιατί είσαι ανθρώπινος! Ευάλωτος σημαίνει ζωντανός, σημαίνει ευφυής!

Πάμε λοιπόν από την αρχή:

Τι να κάνω με τη διάγνωση που μου έδωσαν;Προτείνω κατ’ αρχήν να τη διασταυρώσεις. Οι διαφορές κριτηρίων στη διάγνωση είναι μερικές φορές τόσο λεπτές, που συχνά έγκειται στην κρίση του ψυχολογώ  ο οποίος βέβαια λειτουργεί σύμφωνα και με την εμπειρία του. Στη συνέχεια καλό είναι να ενημερωθείς ο ίδιος για τη φύση, έννοια και τη μορφή εκδήλωσης της πάθησης, και να δεις πώς σχετίζεται με σένα προσωπικά. Η ενημέρωσή σου σε αυτό μπορεί να επιτευχθεί πλέον εύκολα και γρήγορα μέσω του διαδικτύου και πλήθος βιβλίων που σε περιμένουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

Από εκεί και πέρα, σημασία έχει να ανακαλύψεις τις βαθύτερες αιτίες εκδήλωσης της πάθησης ή των συμπτωμάτων, που σημαίνει την ενεργό εμπλοκή σου και την ανάληψη ευθύνης για τον εαυτό σου.

Όπως γράφει ο διακεκριμένος γιατρός P.Dransart στο υπέροχο βιβλίο του «Η αρρώστια προσπαθεί να με γιατρέψει»: «..εμείς οι ίδιοι ζητάμε να δώσουμε όνομα σε αυτό που αισθανόμαστε. Το γεγονός ότι έχει ένα όνομα μας καθησυχάζει. Γιατί αυτό σημαίνει πως είναι κάτι συγκεκριμένο, αναγνωρισμένο, καταγεγραμμένο και ενδεχομένως μετρήσιμο. 

Όμως με αυτόν τον τρόπο, υπάρχει ο κίνδυνος να περάσει απαρατήρητο εκείνο που προσπαθούμε να εκφράσουμε μέσω της ασθένειας. Η διάγνωση είναι απαραίτητη διαδικασία. 

Είναι όμως δίκοπο μαχαίρι: δίνοντας όνομα σε μια ασθένεια, βάζοντάς της μια ετικέτα, διατρέχουμε τον κίνδυνο να απομακρυνθούμε από το ζήτημα που μας θέτει…Αν εγκαταλείψουμε την ευθύνη αυτού που νιώθουμε, αν η ασθένεια γίνει θέμα του γιατρού και μόνο, τι θα απογίνει το ζήτημα που θέτουμε στον εαυτό μας μέσω της ασθένειας;».

Δες ό,τι σου συμβαίνει ως ευκαιρία, μια ευκαιρία μάθησης και ωρίμανσης, και κατέστησε τον εαυτό σου υπεύθυνο για τη βελτίωση και ανάπτυξή σου. Μεγαλύτερη σημασία έχει να μπορέσεις να έρθεις σε επαφή με τη δική σου προσωπική αλήθεια, με τις δικές σου προσωπικές αξίες, με τις δικές σου προσωπικές αδυναμίες και να θέσεις τα 10 προσωπικά σου βήματα για μια καλύτερη ζωή.

Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας μπορεί να σε βοηθήσει σημαντικά σε αυτή σου την προσπάθεια και να γίνει ένας από τους δυνατότερους συμμάχους σου.

«Κάθε πρόβλημα σημαίνει δυνατότητα διεύρυνσης της συνείδησης.. η αρρώστια δεν θεραπεύεται αλλά αυτή μας θεραπεύει, η αρρώστια είναι η δοκιμή της φύσης να θεραπεύσει τον άρρωστο».

C.Jung

Περί συναισθήματα ο λόγος ....

Τα συναισθήµατα κατέχουν δεσπόζουσα θέση στην αλληλεπίδραση µε το περιβάλλον µας. 

Επιδρούν στην αντιληπτική διαδικασία και οδηγούν σε αλλαγές στη συµπεριφορά,  στην έκφραση του προσώπου και στη στάση του σώµατος. 

Το συναίσθηµα είναι µια υποκειµενική αντίδραση σε ένα σηµαντικό γεγονός που εκδηλώνεται µέσω φυσιολογικών,  εµπειρικών και συµπεριφορικών αλλαγών. 

Από τη µία πλευρά το άτοµο σκέφτεται και από την άλλη νιώθει,  συνυπάρχουν ο συγκινησιακός και ο λογικός νους,η λογική και η συναισθηµατική νοηµοσύνη. 

Τα συναισθήµατα και η σκέψη δηλαδή τελούν υπό καθεστώς αλληλεξάρτησης.

Ο ορισµός των συναισθηµάτων.

Είναι δύσκολο να δοθεί ένας ολοκληρωµένος και πλήρης ορισµός του όρου συναίσθηµα(emotion) λόγω τις ποικιλίας των συναισθηµατικών καταστάσεων που βιώνουν οι άνθρωποι.

Πρώτον,  τα ερεθίσµατα που τα προκαλούν (εξωτερικές εικόνες, παραστάσεις) .

Δεύτερον, οι αντιδράσεις του νευρικού συστήµατος .

Τρίτον,  οι µεταβολές στις φυσιολογικές λειτουργίες του οργανισµού (παλµός,  πίεση του αίµατος) . 

Τέταρτον,  οι εξωτερικές αλλαγές του πρόσωπου (φωνή, συµπεριφορά) .  

Πέµπτον,  οι εµπειρίες του ατόµου ως αποτέλεσµα της βίωσης αυτών των  συναισθηµάτων.

Οι ιδιότητες των συναισθηµάτων. 

Η ένταση,  η διάρκεια και η ποιότητα είναι τρεις από τις βασικές ιδιότητες των συναισθηµάτων.

Η ένταση αφορά το βαθµό που αισθανόµαστε ένα συναίσθηµα αυτό µπορεί να είναι πολύ δυνατό, µέτριο ή ελάχιστο σε ένταση.

 Η διάρκεια αφορά το χρόνο που διαρκεί ένασυναίσθηµα, αν αυτό είναι θετικό και κρατάει µεγάλο χρονικό διάστηµα υπάρχει η πιθανότητανα οδηγήσει σε αρνητική κατάληξη όπως πλήξη, κόπωση λόγω κορεσµού και επανάληψης τουσυναισθήµατος αντίθετα δεν συµβαίνει το ίδιο µε το αρνητικό συναίσθηµα αυτό σε καµία περίπτωση δεν µπορεί να οδηγήσει σε κάτι θετικό απλά µπορεί η ένταση του να µειωθεί.  

Η ποιότητα αφορά το είδος της ψυχικής κατάστασης που δηµιουργεί και αυτή διαχωρίζεται σε δύοείδη τα θετικά και ευχάριστα και τα αρνητικά και δυσάρεστα συναισθήµατα που κυριαρχούνστην ζωή του ατόµου.

Η ταξινόµηση των συναισθηµάτων.

Τα συναισθήµατα ταξινοµούνται σε ατοµικά,  κοινωνικά,  βιολογικά και ανώτερα. 

Ξεκινώντας από τα ατοµικά συναισθήµατα (αυτοσυναισθήµατα) που έχουν ως σηµείο αναφοράςτο ίδιο το άτοµο και τι αισθάνεται µπορούµε να οδηγηθούµε στο θετικό ή αρνητικόαυτοσυναίσθηµα.  Σε οριακές καταστάσεις αυτό µπορεί να οδηγήσει σε σύµπλεγµα ανωτερότητας ή κατωτερότητας αντίστοιχα. 

Επιπλέον έχουµε τα κοινωνικά συναισθήµατα που έχουν ως πεδίο αναφοράς τον άλλον και τα συναισθήµατα που δηµιουργούνται µέσα από συναναστροφή αυτή.  Πρόκειται για τις  διαπροσωπικές σχέσεις που αναπτύσσονται µεταξύ του ατόµου και των ανθρώπων που τον περιβάλλουν.

  Η επικοινωνία όταν είναι πραγµατοποιήσιµη και εφικτή προκαλεί θετικά κοινωνικά συναισθήµατα όπως: φιλία, αποδοχή, συµπάθεια αναγκαία για την ψυχική υγεία τουατόµου.  Αντίθετα τα αρνητικά κοινωνικά συναισθήµατα οδηγούν σε διάσπαση της ψυχικής ηρεµίας του ατόµου ωθώντας το στην οργή, το θυµό, την επιθετικότητα κ.α.        

Σχετικά µε τα βιολογικά συναισθήµατα που προκαλούνται στο άτοµο αυτά έχουν σχέση µε βιολογικές λειτουργίες όπως η δίψα,  η πείνα,  ο κορεσµός και τα συναισθήµατα που προκαλούνται στο άτοµο ως αποτέλεσµα αυτών.  

Τέλος τα ανώτερα συναισθήµατα συνδέονται µε ανώτερες γνωστικές καταστάσεις και τονκώδικα αξιών και χωρίζονται σε θεωρητικά, ηθικά, καλαισθητικά, θρησκευτικά, ανθρωπιστικά, εθνικά και πατριωτικά.

if your blood type is .....

تصنيف الاضطرابات النفسية والعقلية

تنقسم أمراض الطب النفسي إلى قسمين رئيسين هما :

1ـ الاضطرابات العصابية (الأمراض النفسية )

2= الاضطرابات الذهانية (الأمراض العقلية )

هناك بعض الاضطرابات التي لاتقع تحت الاضطرابات النفسية والعقلية مثل :

1ـ اضطرابات الشخصية
2= الاضطرابات الجنسية
3= التخلف العقلي
4= الصرع

يمكن تصنيف الاضطرابات النفسية والعقلية إلى الآتي :
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

أولا: الاضطرابات النفسية والعقلية الوظيفية (الأولية ) :

حيث لاتوجد أسباب عضوية واضحة بل يحدث الاضطراب في وظائف العقل نتيجة العوامل الوراثية والعوامل النفسية والاجتماعية . وبمعنى آخر التفاعل بين الوراثة والبيئة .

وتنقسم هذه الاضطرابات الوظيفية الأولية إلى :

أ= الاضطرابات العصابية (الأمراض النفسية ) وتشمل :

1ـ عصاب القلق (القلق النفسية )
2ـ عصاب الهستيريا (النوع التحوليء والنوع الانشقاقي )
3ـ عصاب الوسواس القهري
4ـ عصاب الرهاب (المخاوف)
5ـ عصاب الاكتئاب (الاكتئاب التفاعلي أو العصابي )

ب= الاضطرابات الذهانية (الأمراض العقلية )

1ـ الفصام بمختلف انواعه .
2ـ الاضطرابات الضلالية (البارانويا ).
3ـ الذهان الوجداني (الاضطرابات الوجدانية ).
4ـ ذهان الهوس والاكتئاب الدوري.
5ـ الاكتئاب الذهاني .



ثانيا : الاضطرابات النفسية والعقلية العضوية (الثانوية ) : أو الذهان العضوي :

وهنا ينِشأ الاضطراب في وظائف العقل من مرض عضوي واضح يؤثر إما على وظائف المخ أو على تركيب خلايا المخ وبالتالي وظائفه .
وقد يكون الاضطراب في وظائف المخ (والعقل ) عرضا ثانويا لمرض عضوي عابر وهنا تزول الاعراض النفسية بزوال السبب . مثل : الحميات الشديدة ( الالتهاب الرئوي و التيفود) .
او قد يكون الاضطراب ناتجا من تغير وتلف خلايا المخ من مرض عضوي ثابت بالمخ وهنا تظل وتبقى الاعراض النفسية مثل : التحلل الوراثي لخلايا المخ الذي يؤدي الى العته (الخرف) .

وينقسم الذهان العضوي إلى :

1ـ الذهان العضوي الحاد : (الزمالة العضوية المخية الحادة ) أو الهذيان بمختلف انواعه واسبابه ( مثل تسمم الكحول والمواد والانسحاب الناتج من التوقف المفاجئ مثل الانسحاب من الكحول ، والحميات الشديدة مثل الحمى المخية والشوكية )

2ـ الذهان العضوي المزمن : (الزملة العضوية المخية المزمنه ) او الخرف ( العته ) بمختلف أنواع وأسبابه التي تؤدي الى تلف خلايا المخ

ثالثا : اضطرابات أخرى :

1ـ اضطراب الشخصية .
2ـ الاضطرابات الجنسية .
3ـ التخلف العقلي (النقص العقلي )
4ـ الصرع

أهم الفروق بين الاضطرابات العصابية ( الأمراض النفسية) والاضطرابات الذهانية (الأمراض العقلية)


1ـ الشخصية :
في الاضطرابات العصابية يكون هناك تغيير بسيط (إن وجد) في الشخصية التي تظل متماسكة بينما هناك في الاضطرابات الذهانية اكتساب عادات وتقاليد وسلوك مختلفة يؤدي إلى تغيير جذري في الشخصية التي قد تدهور في معظم الحالات المزمنة..


2ـ الصلة بالواقع :
في الاضطرابات العصابية تكون الصلة بالواقع سليمة بينما في الاضطرابات الذهانية تضطرب الصلة بالواقع اضطرابا بالغا فيكون المريض بعيدا عن الواقع ويفشل في التكيف مع المجتمع والبيئة الواقعية ويخلق لنفسه عالما وهميا يتعايش معه ويكون ذلك نتيجة لاضطراب التفكير (التفكير الوهمي).


3ـ السلوك العام :
يظل السلوك ضمن الحدود الطبيعية أو المقبولة اجتماعيا في الاضطرابات العصابية بينما في الاضطرابات الذهانية يكون هناك اضطراب واضح في السلوك من انطواء وعزلة عن الناس والمجتمع وإهمال الذات والعمل وتصرفات غير طبيعية وغير مقبولة اجتماعيا .


4 ـ اضطراب المزاج والعاطفة :
اضطراب كمي وطفيف في الاضطرابات العصابية بينما اضطرابات كمية ونوعية شديدة في الاضطرابات الذهانية .


5 ـ اضطراب التفكير :
قليل إن وجد في الاضطرابات العصابية مثل الوسواس وعدم القدرة على التركيز بينما في الاضطرابات الذهانية يكون هناك اضطراب كيفي وكمي في التفكير .


6ـ الضلالات والهلاوس :
لاتوجد في الاضطرابات العصابية بينما غالبا ما توجد في الاضطرابات الذهانية .


7ـ الاستبصار بالمرض :
يكون سليما في الاضطرابات العصابية حيث يحضر المريض بنفسه يعاني ويشكو بينما في الذهاني لا يشعر المريض بمرضه ويحضر عن طريق الأهل .


8ـ الإدراك للزمان والمكان والأشخاص :
سليم في العصاب ويضطرب في الحالات الذهانية المتدهورة .

Ταξινόμηση των ψυχικών διαταραχών.

Οι ψυχικές ασθένειες χωρίζονται σε δύο κύριες ενότητες:

1 - νευρωτικές διαταραχές (νευρασθένεια).

2 - ψυχωτικές διαταραχές (ψυχασθένεια).

Υπάρχουν ορισμένες άλλες ψυχικές διαταραχές και νοητική υγεία όπως:

1 - Διαταραχές προσωπικότητας

2 - Σεξουαλικές διαταραχές

3 - Νοητική υστέρηση

4 - Επιληψία

Οι ψυχικές διαταραχές μπορεί να είναι αναβαθμισμένες στα ακόλουθα:

Πρώτον: 

ψυχικές διαταραχές και νοητική λειτουργική ψύχωση:

Σε περίπτωσις που δεν υπάρχουν σαφή οργανικά αίτια, αλλά εμφανίζονται αναταράξεις στις λειτουργίες του νου, ως αποτέλεσμα των γενετικών παραγόντων και ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες. Με άλλα λόγια, η αλληλεπίδραση μεταξύ της γενετικής και του περιβάλλοντος.

Οι διαταραχές αυτές χωρίζονται πρακτικά σε:

A - νευρωτικές διαταραχές (νευρασθένεια), και περιλαμβάνουν:

1 - αγχώδης νεύρωση .

2 - νεύρωση υστερία.

3 - ψυχαναγκαστική νεύρωση.

4 - φοβίες.

5 - νευρωτική κατάθλιψη. 

Β - ψυχωτικές διαταραχές (ψυχασθένεια).

1 - διάφορα είδη της σχιζοφρένειας.

2 - διαταραχές (παράνοια).

3 - συναισθηματική ψύχωση .

4 - μανιακή κατάθλιψη.

5 - ψυχωτική κατάθλιψη.

Δεύτερον: 

ψυχική διαταραχή και νοητική οργανική ψύχωση:

Εδώ η διαταραχή οφείλεται στις λειτουργίες του μυαλό και είναι σαφές η οργανική νόσου που επηρεάζει είτε την λειτουργία του εγκεφάλου ή την εγκατάσταση των κυττάρων του εγκεφάλου.Μπορεί μια αναταραχή της λειτουργίας του εγκεφάλου (το μυαλό) να είναι δευτερεύουσα / παροδική νόσου και εδώ τα ψυχολογικά συμπτώματα εξαφανίζονται χωρείς φθορά της λογικής. Όπως ό υψηλός πυρετός (πνευμονία και ο τυφοειδής πυρετός).

Η μπορεί να προκαλείται από βλάβη στα κύτταρα του εγκεφάλου και οργανική ασθένεια του εγκεφάλου και εδώ παραμένουν τα ψυχολογικά συμπτώματα όπως: γενετική αποσύνθεση των κυττάρων του εγκεφάλου που οδηγεί σε άνοια .

Ή οργανική ψύχωση χωρίζεται σε:

1 - Οξεία οργανική ψύχωση:

Η διάφορα είδη παραληρήματος,αλκοόλ, ακραίες δίαιτες, η εγκεφαλικό πυρετό και μηνιγγίτιδα.

2 - χρόνια οργανική ψύχωση: 

Ή άνοια και οι αιτίες που οδηγούν σε βλάβη των εγκεφαλικών κυττάρων

Τρίτον:

Άλλες διαταραχές:

1 - Διαταραχή της Προσωπικότητας.

2 - σεξουαλικές διαταραχές.

3 - διανοητική καθυστέρηση (νοητική ελλείψει).

4 - Επιληψία.

Οι πιο σημαντικές διαφορές μεταξύ νευρωτικές διαταραχές Και ψυχωτικές διαταραχές :

1- Προσωπικότητα:

Σε νευρωτικές διαταραχές υπάρχει μια απλή αλλαγή (αν υπάρχει) ενώ σε ψυχωτικές διαταραχές συνήθειες οι διαφορετικές συμπεριφορές οδηγούν σε ριζική αλλαγή στην προσωπικότητα .

2- Όσον αφορά την πραγματικότητα:

 Σε νευρωτικές διαταραχές η πραγματικότητα παραμένει ανέπαφη, ενώ σε ψυχωτικές διαταραχές διαταράσσετε η πραγματικότητα, το ρεαλισμό και ζουν τα άτομα σε άλλο κόσμο.

3- δημόσια συμπεριφορά:

 Ή συμπεριφορά παραμένει εντός των φυσιολογικών ορίων ή κοινωνικά αποδεκτει  σε νευρωτικές διαταραχές, ενώ σε ψυχωτικές διαταραχές υπάρχει διαταραχή εμφανής στη συμπεριφορά, απομονώνονται από τους ανθρώπους, την κοινωνία και την αυτο-παραμέληση και γενικά μη φυσιολογική συμπεριφορά και κοινωνικά απαράδεκτη.

4- διαταραχή της διάθεσης και του συναισθήματος:

 Ποσοτική διαταραχή και ελαφρώς σε νευρωτικές διαταραχές, ενώ η ποσότητα και η ποιότητα των διαταραχών είναι σοβαρή σε ψυχωτικές διαταραχές.

5- διαταραχή της σκέψης:

 Σε νευρωτικές διαταραχές είναι λίγα (εάν υφίσταται) όπως ψυχαναγκασμού και αδυναμία συγκέντρωσης, ενώ σε ψυχωτικές διαταραχές υπάρχει μια ποιοτική και ποσοτική διαταραχή της σκέψης.

6- παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις:

Δεν υπάρχουν σε νευρωτικές διαταραχές, ενώ βρίσκονται συχνά σε ψυχωτικές διαταραχές.

7- Θεραπεία και πρόβλεψη:

Σε νευρωτικές διαταραχές ο ίδιος ο ασθενής υποφέρει και διαμαρτύρεται ΖΗΤΑΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ενώ σε ψυχωτικές διαταραχές δεν αισθάνεται την ασθένεια του και ΔΕΝ ΖΗΤΑΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ αλλά την ζητάνε οι άλλοι για αυτόν.

8- Αντίληψη του χρόνου,τόπου και ανθρώπων:

Παραμένει ακέραια σε νευρωτικές διαταραχές ενώ σε ψυχωτικές διαταραχές επιδεινώνεται.

Ουυυυυυυφ άγχος ...άγχος ...άγχος

Το άγχος απειλή την ίδια την ύπαρξη.

Το άγχος είναι μία λέξη που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε μία κατάσταση, η οποία περιλαμβάνει και συναισθήματα όπως ο φόβος, αναφέρεται όμως σε μία γενικότερη κατάσταση του οργανισμού.

Το άγχος γίνεται επικίνδυνο και μπορεί να κάνει κακό, μόνο όταν δεν μπορούμε πια να το ελέγξουμε, γιατί τότε περιορίζει την πραγματικής μας ικανότητά για επίδοση και μας κάνει να υποφέρουμε.

Στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα, η λέξη ΑΓΧΟΣ δεν παραπέμπει ετυμολογικά σε πολλές άλλες έννοιες.στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα:

το ρήμα "άγχω" (πιέζω δυνατά το λαιμό, πνίγω, στραγγαλίζω), το ρήμα "άγχομαι" (πνίγομαι, αυτοκτονώ με αγχόνη).

Το ουσιαστικό "αγχόνη" (βρόγχος, σκοινί για απαγχονισμό, κρέμασμα, πνίξιμο)Η ρίζα "αγχ" είναι πανάρχαιη, απαντάται ακόμα και στα σανσκριτικά ("anhus") προέρχεται από τον χαρακτηριστικό ήχο που βγάζει κάποιος όταν πνίγεται . Εννοιολογικά το ΑΓΧΟΣ είναι μια πολύ σοβαρή και δυσάρεστη κατάσταση όπου κάποιος αισθάνεται σαν να πνίγεται.

Αρκετοί φιλοσοφοι υποστήριξαν πως το άγχος λειτουργεί σαν ξυπνητήρι της συνείδησής μας γιαυτό αυξάνεται όταν πολεμούμε να το μειώσουμε , ενώ αντίθετα πρέπει να το ακούσουμε.

Η θετική πλευρά του άγχους είναι πως το άγχος δημιουργείται όταν υπάρχει φόβος απώλειας και έτσι μας προετοιμάζει για την απώλεια δημιουργώντας τις κατάλληλες άμυνες για να μην τραυματιστούμε ψυχικά. Ακόμη μία θετική πλευρά του άγχους έρχεται από την φιλοσοφία.

Το άγχος είναι ένας από τους όρους που έχουν από καιρό αποδράσει από τα λεξικά των ειδικών. Έχει γίνει μια έκφραση του καθημερινού λόγου. Έχω άγχος, λέμε, όταν νοιώθουμε ότι οι απαιτήσεις της ζωής μας ξεπερνούν.

Το άγχος είναι μια δυσάρεστη συγκίνηση, όπως ο θυμός ή η θλίψη, με τη διαφορά ότι συνδέεται με τον κίνδυνο. Μοιάζει με τη φοβία και τον τρόμο ως προς τον τρόπο που εκφράζεται. Όμως στην περίπτωση της φοβίας, υπάρχει ένα συγκεκριμένο αντικείμενο που προκαλεί φόβο, για παράδειγμα το σκοτάδι, τα ταξίδια, ένα ζώο. Αντίθετα, με το άγχος δεν ξέρουμε τι φοβόμαστε. Από την άλλη μεριά, ο τρόμος έχει να κάνει με το ξαφνικό, το απρόσμενο. Το κύριο γνώρισμα του άγχους είναι λοιπόν ότι έχει να κάνει με ένα άγνωστο κίνδυνο.

Το σύμπτωμα είναι ο λόγος για τον οποίο θα φτάσουμε τελικά να αναζητήσουμε τη βοήθεια ενός ειδικού. Στη βάση του αποτελεί λοιπόν ένα συμβιβασμό της ψυχικής μας, ένα τρόπο να λυθεί, τουλάχιστον προσωρινά, μια αξεπέραστη διαφορετικά σύγκρουση. Έχει ένα νόημα συμπυκνωμένο που σχετίζεται με τις καθηλώσεις μας, τις αγκυλώσεις, τις δυσκολίες που δε μπορέσαμε να αντιμετωπίσουμε σε μια δεδομένη στιγμή της ζωής και οι οποίες παραμένουν ενεργές σαν ένας κόμπος στην πορεία μας. Ωστόσο αυτό που είναι κοινό είναι ότι σηματοδοτεί μια προβληματική που είναι σημαντική ? το πόσο υποφέρουμε από το σύμπτωμα, έχει ένα αντιστάθμισμα, την εύθραυστη έστω ισορροπία που έχει δημιουργηθεί και παύει πια να είναι λειτουργική.

Πολύ συχνά το μυαλό μας χρησιμοποιεί το μηχανισμό της μετάθεσης του φόβου από κάτι που πραγματικά φοβόμαστε, σε κάποιο άλλο «αντικείμενο» το οποίο είναι πιο ορατό και αντιμετωπίσιμο. Έτσι για παράδειγμα, μπορεί να είμαστε αγχωμένοι για την δουλειά μας, χωρίς καν να το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά κάποια στιγμή, να αρχίσουμε να φοβόμαστε για την υγεία μας και να τρέχουμε για εξετάσεις δίνοντας σημασία στο παραμικρό οργανικό σύμπτωμα. Έτσι μεταθέτουμε τον φόβο στο θέμα της υγείας μας.

                                                                          

Συμπτώματα του έντονου άγχους:

Σωματικά συμπτώματα :

Ταχυκαρδία ,πονοκέφαλος ,δερματικές ενοχλήσεις / βλάβες, βήχα και ασθματικές καταστάσεις ,δύσπνοια ,ζαλάδες, ναυτία ,δυσπεψία , διάρροια,υπερευαισθησία θορύβου ή σε μυρωδιές ,πόνο στο στήθος ,αυξημένη αρτηριακή πίεση, αύξηση «κακής» χοληστερόλης ,μειωμένη διάθεση για σεξ,εξάψεις ,διαταραχές του ύπνου,σωματικές ενοχλήσεις χωρίς οργανική αιτία ( πόνοι στον αυχένα, στη πλάτη, στην κοιλιά κλπ.)

Ψυχολογικά συμπτώματα:

Αίσθημα συνεχούς ανησυχίας, υπερδιέγερση ,αίσθημα εξάντλησης και κούρασης,αρνητική διάθεση ,ευερεθιστικότητα,αρνητικές σκέψεις.  

Στο γνωστικό τομέα :

Υπερεκτίμηση του κινδύνου, υποτίμηση των ατομικών ικανοτήτων και της εξωτερικής βοήθειας, καταστροφοποίηση, δυσκολίες συγκέντρωσης, δυσκολίες μάθησης, μείωση της αποδοτικότητάς του .

Συμπτώματα συμπεριφοράς:

Mοναξιά και απομόνωση, βιώνει τη ζωή ως απειλή και εκφράζεται με επιθετικότητα ,υπερβολική κατανάλωση τροφής ή το αντίθετο ,αυξημένη κατανάλωση τοξικών ουσιών, κάπνισμα  και αλκοόλ.

Μελετώντας τα παραπάνω συμπτώματα συμπεραίνουμε ότι το άγχος και ειδικά το χρόνιο, με διαφορετικούς μηχανισμούς μπορεί να βλάψει διάφορα συστήματα. Για παράδειγμα η αυξημένη αρτηριακή πίεση σε συνδυασμό με την αύξηση της χοληστερόλης, την υπερβολική κατανάλωση τροφής και τοξικών ουσιών, όπως αλκοόλ και τσιγάρου, επιδρούν αρνητικά στο καρδιαγγειακό μας σύστημα. 

Επιπλέον οι ορμόνες του άγχους (αδρεναλίνη, νοραδρεναλίνη, κορτιζόνη κ.α), οι ουσίες δηλαδή εκείνες που εκκρίνονται όταν ο οργανισμός αντιληφθεί κίνδυνο και πυροδοτούν όλο αυτό που εμείς βιώνουμε ως άγχος, επιδρούν κατασταλτικά στο ανοσοποιητικό μας σύστημα. Αυτό συνεπάγεται ότι γινόμαστε πιο επιρρεπείς σε λοιμώξεις αλλά και σε άλλες ασθένειες. 

Είναι φανερό λοιπόν ότι, όταν το άγχος παύει να είναι δημιουργικό, τότε εκτός από ενοχλητικό μπορεί να γίνει και επικίνδυνο για την υγεία μας. Συνήθως είναι δύσκολο να ανταποκριθούμε μόνοι μας στις διάφορες αγχώδεις διαταραχές. Μπορεί το άγχος να έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου τρόπου ζωής, σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να υποτιμηθούν οι επιδράσεις του στην υγεία μας και τη λειτουργικότητα μας.

   Το άγχος απειλή την ίδια την ύπαρξη.

Πηγή

The American Institute of Stress

Γεννιέμαι ή γίνομαι ομοφυλόφιλος ?

Γεννιέμαι ή γίνομαι ομοφυλόφιλος ?

θεωρίες έξω από την Ιατρική και την Ψυχιατρική, διαμόρφωσαν την «μοντέρνα» άποψη περί της ομοφυλοφιλίας, ως φυσιολογικής παραλλαγής της σεξουαλικότητας». 

Η διεθνής σύγχρονη προσπάθεια νομιμοποίησης της ομοφυλοφιλίας ως φυσιολογικής πρακτικής δεν βασίζεται σε επιστημονικά ιατρικά δεδομένα, αλλά σε «φιλοσοφικά-κοινωνικά» δεδομένα και ισχυρές πολιτικές πιέσεις.

Τα αποτελέσματα της θεώρησης της ομοφυλοφιλίας ως φυσιολογικής και ισότιμης συμπεριφοράς και η νομοθέτηση πρακτικών όπως ο «γάμος» μεταξύ ομοφυλοφίλων και η δυνατότητα υιοθέτησης παιδιών μπορεί να έχουν σοβαρές συνέπειες στην δομή της κοινωνίας και στις ανθρώπινες σχέσεις.

Η άποψη αυτή βασίστηκε σε «φιλοσοφικά, κοινωνιολογικά και πολιτικά δεδομένα».Υποστηρίχτηκε από τα κινήματα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων μέσα σε ένα κλίμα έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Οι πολιτικές και ηθικές διαμάχες γύρω από το θέμα αυτό έφθασαν σε άκρα, εμποδίζοντας και συσκοτίζοντας κάθε προσπάθεια αντικειμενικής επιστημονικής διερεύνησης. Από την μία πλευρά, οι ομοφυλόφιλοι συχνά αντιμετωπίστηκαν σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, που άξιζαν το μίσος, την απομόνωση και την περιφρόνηση. Από την άλλη πλευρά, οι υποστηρικτές της ομοφυλοφιλίας θεωρούν τους εαυτούς τους σύγχρονους διαφωτιστές και αποκλειστικούς εκπροσώπους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και χαρακτηρίζουν κάθε ένα με διαφορετική άποψη ως καταπιεστή, καταπατητή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οπισθοδρομικό, «ομοφοβικό».

Η ομοφυλοφιλία συμπεριλήφθηκε ως ψυχιατρική διαταραχή (κοινωνιοπαθητική διαταραχή προσωπικότητας) στην πρώτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχιατρικών Διαταραχών (DSM-I) της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, το 1952.η τρίτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού εγχειριδίου των Ψυχιατρικών Διαταραχών (DSM-III) το 1980 περιελάμβανε μόνο τον όρο «εγω-δυστονική» ομοφυλοφιλία, στην γενική κατηγορία των «ψυχοσεξουαλικών διαταραχών», εννοώντας ότι εφ’ όσον το άτομο δεν ενοχλείται από την ομοφυλοφιλία του, δεν συνιστά αυτή ψυχιατρική διαταραχή. 

Το 1997 η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία υποστήριξε το δικαίωμα των ομόφυλων γάμων (που όμως δεν έχουν νομοθετηθεί μέχρι σήμερα). Το 1998 και το 2000, η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, μετά από πρόταση των ομοφυλοφίλων και αμφισεξουαλικών ψυχιάτρων της εταιρείας, δημοσίευσε την αντίθεσή της σε θεραπείες που έχουν στόχο να αλλάξουν τις σεξουαλικές προτιμήσεις των ομοφυλοφίλων, αποδεχόμενη όμως ότι σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό είναι απαραίτητο .

Γεγονός είναι ότι μέχρι στιγμής δεν έχει εντοπιστεί κάποιος βιολογικός παράγοντας (ορμονικός, ανατομικός, χημικός, γεννητικός) που να προκαλεί άμεσα ή έμμεσα την ομοφυλοφιλία.

«Είναι θέμα ορμονών»?

Στα κατώτερα θηλαστικά η σεξουαλική συμπεριφορά εξαρτάται από ορμονικούς παράγοντες που επιδρούν πριν ή και μετά την γέννηση. Η επίδραση αυτή δεν παρατηρείται στον άνθρωπο, όπου η διαμόρφωση του Νευρικού Συστήματος ανάλογα με το φύλο δεν επηρεάζεται από την λήψη ορμονών κατά την κύηση και η ερωτική συμπεριφορά δεν καθορίζεται με τρόπο- ρομπότ (σαν να ανοίγει και να κλείνει ένας διακόπτης) από τις γεννητικές ορμόνες . Εξ’ άλλου, η χορήγηση ανδρικών ή γυναικείων ορμονών μπορεί να αυξήσει ή να μειώσει την ερωτική διάθεση, δεν αλλάζει όμως την κατεύθυνση της επιθυμίας ως προς το φύλο.

«Υπάρχει και στα ζώα ομοφυλοφιλία, άρα είναι φυσικό να εμφανίζεται και στον άνθρωπο»

Σε ορισμένα είδη ζώων έχουν αναφερθεί ομοφυλοφιλικές συμπεριφορές. Δεν είναι ακόμη γνωστός ο ρόλος αυτών των συμπεριφορών στην οργάνωση της ζωής της αγέλης, αν και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων σχετίζονται με ζητήματα κυριαρχίας-υποταγής, σε νεαρά ή περιθωριοποιημένα ζώα, και σε περιπτώσεις οίστρου με μη διαθέσιμο άτομο του άλλου φύλου για ζευγάρωμα . Οι επιστήμονες θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί, όταν χρησιμοποιούν παραδείγματα από τα ζώα, για να μελετήσουν το τι είναι αποδεκτό στην ανθρώπινη κοινωνία. Π.χ, κανείς δεν θα μπορούσε να θεωρήσει αποδεκτή την παιδοκτονία, επειδή παρατηρείται στο ζωικό βασίλειο.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Φρόιντ αποφαίνεται ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του δισεξουαλικό ον και πως η δυναμική της οικογένειας είναι αυτή που καθορίζει το σεξουαλικό προσδιορισμό του παιδιού, μέσα στα πρώτα 5-6 χρόνια της ζωής του. Στηριζόμενος στο Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα, θεωρεί ότι αιτία της ανδρικής ομοφυλοφιλίας μπορεί να είναι μια δεσποτική μητέρα ή ένας απών ή απόμακρος πατέρας, ενώ για τα κορίτσια που γίνονται λεσβίες πιστεύει ότι ευθύνεται το υποσυνείδητο μίσος προς τη μητέρα. 

Το μικρό παιδί ταυτίζεται πρώιμα με έναν από τους δύο γονείς. Στην περίπτωση της ανδρικής ομοφυλοφιλίας, το αγόρι, αντί να μιμείται τις συμπεριφορές του πατέρα, ταυτίζεται με τη μητέρα. Αντίστοιχα, με όρους ψυχολογίας, ενώ το κορίτσι προσπαθεί φυσιολογικά να προσελκύσει τον πατέρα του αντιγράφοντας τις συμπεριφορές της μη­τέρας, υπάρχει το ενδεχόμενο να ταυτιστεί με τις συμπεριφορές του πατέρα και να αποκτήσει ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό. Μέχρι σήμερα, η θεωρία αυτή υποστηρίζεται από πολλούς επιστήμονες. Μεταγενέστερες θεωρίες επιβεβαιώνουν ότι οι ομοφυλόφιλοι άνδρες τείνουν να περιγράφουν τη σχέση με τη μητέρα τους ως ιδιαίτερα κοντινή, ενώ αυτή με τον πατέρα τους ως απόμακρη.

θα μπορούσαμε να πούμε ότι η προέλευση του σεξουαλικού προσανατολισμού πιθανότατα περιλαμβάνει πολλαπλά αναπτυξιακά μονοπάτια. Αντί να σκεφτόμαστε ότι υπάρχει μία μόνο αιτία, είναι πιο κατάλληλο να θεωρήσουμε ότι το συνεχές του σεξουαλικού προσανατολισμού επηρεάζεται από την αλληλεπίδραση ποικίλων ψυχοκοινωνικών και βιολογικών παραγόντων, οι οποίοι είναι μοναδικοί για κάθε άτομο.

 Υπάρχει «γκέι γονίδιο»? 

Το 1993 ακολουθεί μια ακόμη σημαντική δημοσίευση στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό «Science», η οποία ταράζει τα νερά υποστηρίζοντας ότι ανακαλύφτηκε το «γκέι γονίδιο». Οι μελετητές, ερευνώντας το DNA σε 40 ζεύγη ομοφυλόφιλων αδερφών, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι 33 από αυτά είχαν τους ίδιους δείκτες Χq28 στο χρωμόσωμα Χ. Ο επικεφαλής της έρευνας Dean Hamer βεβαιώνει ότι υπάρχει ένα γονίδιο (ή και περισσότερα) σε συγκεκριμένη περιοχή του χρωμοσώματος Χ το οποίο μπορεί να διαδραματίσει βασικό ρόλο στον καθορισμό του σεξουαλικού προσανατολισμού στον άνδρα. Ουσιαστικά, όμως, η μελέτη αυτή επισήμανε την περιοχή όπου είναι πιθανό να βρίσκεται το γονίδιο που σχετίζεται με την ομοφυλοφιλία, αλλά δεν κατάφερε να προσδιορίσει το ίδιο το γονίδιο (πράγμα που ­ισχύει μέχρι σήμερα).

Στο ερώτημα «Γεννιέμαι ή γίνομαι ομοφυλόφιλος»

κανένας επιστήμονας δεν μπορεί να απαντήσει μέχρι σήμερα με σιγουριά. Δεν υπάρχει, δηλαδή, μια κοινή παραδοχή μεταξύ των ειδικών σχετικά με τους ακριβείς λόγους που ένας άνθρωπος αναπτύσσει ετεροσεξουαλικό ή ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό. Η σεξουαλική δυναμική είναι εξαιρετικά σύνθετη και η ανθρώπινη επιθυμία παρομοιάζεται με απροσπέλαστη ζούγκλα! Αν και έχει πραγματοποιηθεί πληθώρα μελετών, οι οποίες ερευνούν τις πιθανές γενετικές, ορμονικές, αναπτυξιακές, κοινωνικές και πολιτισμικές επιρροές, δεν υπάρχουν ευρήματα που να οδηγούν σε ασφαλή συμπεράσματα  Αρκετοί επιστήμονες πιστεύουν ότι τόσο η φύση όσο και η ανατροφή παίζουν εξίσου σημαντικό, αλλά και περίπλοκο ρόλο στην ανάπτυξη της ομοφυλοφιλίας. Άλλοι δίνουν βαρύτητα στους γονιδιακούς παράγοντες, ενώ ορισμένοι θεωρούν καταλυτική μόνο την επίδραση του περιβάλλοντος.

Δεν υπάρχουν ξεκάθαρες απαντήσεις ως προς το γιατί κάποιοι άνθρωποι αναπτύσσουν ομοφυλόφιλο προσανατολισμό. Διαφορετικές οπτικές μιλούν για διαφορετικά αίτια. 

Οι γενετιστές βασιζόμενοι σε έρευνες σε διδύμους βρίσκουν μεγαλύτερη συμφωνία της ομοφυλοφιλίας σε μονοζυγώτες διδύμους, αλλά δίχως αξιόπιστη τεκμηρίωση. Νευροενδοκρινικές μελέτες μιλούν για διαταραχές στα επίπεδα της τεστοστερόνης κατά την ενδομήτρια περίοδο, που υποθετικά διαμορφώνουν τη σεξουαλική κατεύθυνση. Ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις αποδίδουν την ομοφυλοφιλία σε εμπόδια στην ομαλή ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη ενός παιδιού.

Το φύλο του κάθε ατόμου καθορίζεται από τα χρωματοσώματα του φύλου (Χ και Υ), που είναι δύο από τα 46 χρωματοσώματα του ανθρωπίνου γενετικού υλικού. Ο τύπος 46ΧΥ καθορίζει το αρσενικό φύλο και ο τύπος 46ΧΧ το θηλυκό. Σε φυσιολογικές καταστάσεις, η μορφή και η λειτουργία των γεννητικών οργάνων και αδένων (πρωτογενή χαρακτηριστικά του φύλου) είναι αντίστοιχα με το φύλο που καθορίζεται από τα χρωματοσώματα. Τα δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου (στήθος, κατανομή τριχοφυΐας κλπ) εμφανίζονται στην εφηβεία και είναι αποτέλεσμα της δράσης των ορμονών των ώριμων γεννητικών αδένων. 

H λειτουργία των γεννητικών αδένων και στα δύο φύλα ρυθμίζεται από τις γεννητικές ορμόνες της υπόφυσης (γοναδοτροπίνες), που ρυθμίζονται και αυτές από ανώτερα εγκεφαλικά κέντρα και τον υποθάλαμο. Τα δύο φύλλα διαφέρουν στον τρόπο έκκρισης των γοναδοτροπινών: στους άνδρες εκκρίνονται με συνεχή και σταθερό τρόπο, ενώ στις γυναίκες με κυκλικό τρόπο, που οδηγεί στην εμφάνιση του γυναικείου αναπαραγωγικού κύκλου .

Ο χρόνος έναρξης των αλλαγών της εφηβείας και ο ρυθμός με τον οποίο αυτές πραγματοποιούνται, διαφέρει μεταξύ των ατόμων και επηρεάζεται από παράγοντες όπως την κληρονομικότητα, την διατροφή, ή τον τόπο διαμονής. Οι σωματικές αλλαγές συνήθως ξεκινούν μετά την ηλικία των 10 ετών και η σωματική ανάπτυξη ολοκληρώνεται περίπου στην ηλικία των 18 ετών. Οι ψυχικές και νοητικές αλλαγές αρχίζουν λίγο αργότερα. Την ίδια περίοδο αρχίζει σταδιακά να αναπτύσσεται το ενδιαφέρον για ρομαντικές και ερωτικές σχέσεις με το άλλο φύλο.

Όπως σε κάθε άλλο σύστημα του οργανισμού, έτσι και στο γεννητικό-αναπαραγωγικό σύστημα μπορεί να υπάρξουν παθολογικές καταστάσεις και δυσλειτουργίες, που επηρεάζουν τα πρωτογενή και δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου και την αναπαραγωγική ικανότητα. Από την ιατρική έρευνα δεν έχει προκύψει καμία σύνδεση μεταξύ τέτοιων παθολογικών καταστάσεων και της ανάπτυξης ομοφυλοφιλίας.

ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΦΥΛΟΥ:

Δεν σχετίζεται με ορμονικούς παράγοντες . Οι ορμόνες μπορεί να επηρεάσουν την ποιότητα του παιγνιδιού του παιδιού (π.χ. πιο «επιθετικό» παιγνίδι στα κορίτσια ή πιο «μαζεμένο» στα αγόρια), χωρίς αυτό να επηρεάζει το αίσθημα «θηλυκότητας» ή «αρρενωπότητας» σύμφωνα με το φύλο. Ο πιο σημαντικός παράγοντας στην εμφάνιση συμπεριφορών αντίθετου φύλου είναι η ενθάρρυνσή τους από το περιβάλλον. Σε ορισμένες περιπτώσεις προβλήματα σχετικά με την ταυτότητα φύλου παρατηρούνται σε παιδιά με Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές (αυτιστικού τύπου διαταραχές).

Η διαταραχή ταυτότητας φύλου κατά την παιδική ηλικία μπορεί να αντιμετωπιστεί θεραπευτικά με καλά αποτελέσματα. Σε ορισμένες περιπτώσεις υποχωρεί μόνη της. Εφ’ όσον επιμείνει στην εφηβεία, τα αποτελέσματα είναι πολύ φτωχότερα και συνήθως εμφανίζεται ομοφυλοφιλική συμπεριφορά ή και επιθυμία αλλαγής του σώματος με χρήση ορμονών ή χειρουργικών επεμβάσεων αλλαγής φύλου. 

Η ορθότητα τέτοιου τύπου επεμβάσεων είναι θέμα συζήτησης καθώς, αφ’ ενός το άτομο που την επιλέγει θα πρέπει να είναι ψυχικά υγιές (και αυτό δεν είναι συχνό σε εφήβους με διαταραχή ταυτότητας φύλου), αφ’ ετέρου τα αποτελέσματα χειρουργικής αλλαγής φύλου είναι μη αναστρέψιμα .

Από την πλευρά τους, οι υποστηρικτές της ομοφυλοφιλίας θεωρούν ότι δεν θα πρέπει να προτείνεται θεραπεία της διαταραχής ταυτότητας φύλου διότι «ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί αρνητική κατάληξη», αναφέρουν επίσης χωρίς καμία τεκμηρίωση ότι η θεραπεία «είναι βλαβερή σε ομοφυλόφιλα παιδιά» .

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ

«Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση δεν είναι μόνον η ενημέρωση για την ανατομία και την λειτουργία του γεννητικού συστήματος, ή για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Ο έφηβος χρειάζεται και ζητά να μάθει και για τα αισθήματα που είναι αλληλένδετα με την σεξουαλική ορμή, αλλά και την αγάπη. Πρέπει να μάθει για τις υποχρεώσεις που δημιουργεί μία μόνιμη σχέση και ο γάμος. Χρειάζεται να μάθει πως μπορεί η δική του σεξουαλική ζωή να επηρεάσει τη ζωή των άλλων. Πρέπει τέλος να αντιληφθεί ότι μέσα στην ένταξή του στην κοινωνία υφίστανται και στην σεξουαλική συμπεριφορά περιορισμοί, τους οποίους πρέπει να αποδεχθεί»

Προσπαθούν να χαλαρώσουν τα κριτήρια Σεξουαλικής Κακοποίησης για τους ομοφυλόφιλους/αμφίφιλους ανηλίκους, και να παρουσιάσουν ως κοινωνικά αποδεκτές-φυσιολογικές τέτοιου είδους σχέσεις μεταξύ ανηλίκων και ενηλίκων. Είναι προφανές ότι αυτό αποτελεί προσπάθεια νομιμοποίησης της παιδοφιλίας/παιδεραστίας.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 Πηγή - iatrikadedomena.wordpress.

Θυμός, Οργή και Μανία ...

Από τα έξι βασικά συναισθήματα: η ευτυχία, ο θυμός, η θλίψη, ο φόβος, η αηδία και η έκπληξη, ο θυμός είναι αυτή η διάθεση που ελέγχεται χειρότερα από τους ανθρώπους.

Ο θυμός αποτελεί ένα φυσιολογικό, συνήθως υγιές, ανθρώπινο συναίσθημα. Όταν, όμως, ξεφεύγει από τον έλεγχό μας και γίνεται καταστροφικός, μπορεί να οδηγήσει σε πολλά προβλήματα – στον εργασιακό χώρο, ή στις προσωπικές μας σχέσεις– και γενικώς σε επιβάρυνση της συνολικής ποιότητας της ζωής μας. Επιπλέον, μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε ότι βρισκόμαστε στο έλεος ενός απρόβλεπτου και ισχυρού συναισθήματος.

Ο θυμός είναι το πιο σαγηνευτικό από τα αρνητικά συναισθήματα. Ο αυτό-δίκαιος εσωτερικός μονόλογος που το προωθεί γεμίζει τον νου με τα πιο πειστικά επιχειρήματα για το ξέσπασμα της οργής. Ο ειρμός των σκέψεων (train of thought) που τροφοδοτεί τον θυμό είναι επίσης και ενδεχομένως το κλειδί σε ένα από τους καλύτερους τρόπους αποφόρτισης του. 

ο θυμός είναι μια ‘‘συναισθηματική κατάσταση  που ποικίλλει σε ένταση από τον ήπιο εκνευρισμό ως την έντονη οργή και μανία’’. Όπως και άλλα συναισθήματα, συνοδεύεται από φυσιολογικές και σωματικές αλλαγές: όταν θυμώνουμε, η καρδιά μας χτυπά πιο δυνατά και η πίεση του αίματός μας αυξάνεται, όπως αυξάνονται και τα επίπεδα των ορμονών αδρεναλίνη και νοραδρεναλίνη.

Ο ενστικτώδης, φυσικός τρόπος να εκδηλώσουμε το θυμό μας είναι να αντιδράσουμε επιθετικά.

Όταν το σώμα είναι σε μία κατάσταση νευρικότητας και κάτι προκαλεί μία συναισθηματική κατάληψη, τότε το επακόλουθο συναίσθημα είτε ο θυμός είτε η αγωνία, είναι ειδικά μεγάλης έντασης. Αυτή η δυναμική συμβαίνει όταν κάποιος γίνεται οργισμένος. Ο κλιμακωμένος θυμός είναι μια σειρά από προκλήσεις οι οποίες η κάθε μια προκαλεί μία ερεθιστική αντίδραση που διαλύεται αργά.

 Είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια τώρα πως τα αρνητικά συναισθήματα - ειδικά ο θυμός και η εχθρικότητα - αυξάνουν το ρίσκο για καρδιακές παθήσεις. Κατ' ακρίβεια η συντηρούμενη εχθρικότητα με ξεσπάσματα θυμού συμβάλει πιο δυνατά στον θάνατο από καρδιακές παθήσεις παρά άλλους γνωστούς παράγοντες συμπεριλαμβανομένου του καπνίσματος, ψηλή πίεση και ψηλά ποσοστά χοληστερόλης.

Το να μάθουμε να αποφορτίζουμε τον θυμό και να τον αποκλιμακώνουμε είναι μια συναισθηματική δεξιοτεχνία που πρέπει να μαθευτεί για να ενισχύσουμε το ψυχολογικό ευ-ζην μας, τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, το να νιώσουμε καλύτερα για τους εαυτούς μας, και βέβαια, να προστατεύσουμε την υγεία μας.

Ένας τρόπος για την εκτόνωση του θυμού είναι να αδράξουμε και να αμφισβητήσουμε τις σκέψεις που πυροδοτούν τα κύματα του θυμού, αφού, είναι η αρχική αξιολόγηση της αλληλεπίδρασης που επιβεβαιώνει και ενθαρρύνει την πρώτη έκρηξη της οργής, και οι επακόλουθες επανεκτιμήσεις, που ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ο χρονισμός έχει σημασία: όσο πιο ενωρίτερα στον κύκλο του θυμoύ τόσο πιο  αποτελεσματικά. Πράγματι, ο θυμός μπορεί να βραχυκυκλωθεί εντελώς αν οι μετριαστικές (δηλαδή επεξηγηματικές) πληροφορίες έρθουν πριν δράσουμε πάνω στο θυμό.

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο παράθυρο ευκαιρίας για αυτή την αποκλιμάκωση. Δουλεύει καλά σε μέτρια επίπεδα του θυμού: Σε υψηλά επίπεδα της οργής όμως, δεν κάνει καμία διαφορά, λόγω της 'γνωστικής ακινητοποίησης'- με άλλα λόγια, οι άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να σκεφτούν καθαρά. Όταν οι άνθρωποι είναι ήδη άκρως εξοργισμένοι, θα απορρίψουν τις μετριαστικές (δηλαδή επεξηγηματικές) πληροφορίες με 'κρίμα, αλλά δεν με νοιάζει' ή με έντονες ύβρεις.

Ένας δεύτερος τρόπος για την αποκλιμάκωση του θυμού είναι η ψύξη της φυσιολογικής (σωματικής): το κάνουμε αυτό υπομένοντας την επινεφρίδια αύξηση (μια ορμόνη που απελευθερώνεται όταν είμαστε κάτω από την πίεση και του άγχους), σε ένα περιβάλλον όπου πιθανόν δεν θα υπάρξουν περαιτέρω εναύσματα για την οργή. 

Σε μια λογομαχία, για παράδειγμα, αυτό θα σήμαινε να φεύγανε μακριά από το άλλο πρόσωπο για λίγο. Κατά τη διάρκεια αυτής της 'περιόδου ηρέμηση', το εξοργισμένο άτομο μπορεί να βάλει φρένο στον κύκλο της κλιμακούμενης εχθρικής σκέψης, αναζητώντας περισπασμούς. Ο περισπασμός είναι ένα ιδιαίτερα ισχυρό τέχνασμα για την αλλαγή της διάθεσης, για έναν απλό λόγο: Είναι δύσκολο να μείνεις θυμωμένος όταν θα περνάς ευχάριστα.

Οι εχθρικοί άνθρωποι, οι οποίοι βρίσκονται σε υψηλότερο κίνδυνο για καρδιακή ασθένεια/νόσο, πρέπει να ελέγχουν την ευερεθιστότητα/οξυθυμία τους. Ένας πολύ καλός τρόπος για να γίνει αυτό είναι να χρησιμοποιούμε την αυτογνωσία να πιάσουμε τις κυνικές ή εχθρικές σκέψεις την ώρα που εγείρονται και να τα γράψουμε κάτω. Μόλις συλληφθούν οι θυμωμένες σκέψεις με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να αμφισβητηθούν και να επανεκτιμηθούν, αν και αυτή η προσέγγιση λειτουργεί καλύτερα πριν ο θυμός έχει κλιμακωθεί σε οργή.

Ο Sigmund Freud , ο οποίος εφεύρεσε την ψυχανάλυση, επινόησε τον όρο κάθαρση. Για τον Φρόιντ, η κάθαρση συμπεριλάμβανε την φυσική έκφραση ενός συναισθήματος με την ενθύμηση ενός τραυματικού γεγονός, η οποία συχνά, οδηγούσε στην ανακούφιση από το ενοχλητικό σύμπτωμα. 

Η συναισθηματική απελευθέρωση μέσω της επιθετικής ενέργειας (μέσω πράξης ή φαντασίας) ίσως προσωρινά να ηρεμεί, αλλά σε βάθος χρόνου αυτό δεν μειώνει τον θυμό. Εκφράζοντας το θυμό μπορεί στην ουσία να μας κάνει πιο θυμωμένους. 

Από τη δεκαετία του 1950 οι ψυχολόγοι άρχισαν να εξετάζουν και να ελέγχουν το αποτέλεσμα της κάθαρσης πειραματικά και κάθε φορά, διαπίστωσαν ότι εκφράζοντας στην οργή δεν έκανε σχεδόν τίποτα ή καθόλου για να το διαλύσει (αν και λόγω της σαγηνευτικής φύσης του θυμού, μπορεί να αισθάνεται κανείς ικανοποίηση). 

Μπορεί να υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες προϋποθέσεις υπό τις οποίες εκφράζοντας τον θυμό να δουλεύει.Το να εκφράζουμε το θυμό είναι ένας από τους χειρότερους τρόπους για να εκτονωθούμε και να ηρεμήσουμε: τα ξεσπάσματα της οργής κατά κανόνα κάνει πιο έντονη την συναισθηματική διέγερση του εγκεφάλου, αφήνοντας τους ανθρώπους να αισθάνονται πιο θυμωμένοι και όχι λιγότερο. παρατείνει την διάθεση αντί να την τερματίζει. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό όταν πρώτα 'κρυώσουμε' και στη συνέχεια, με ένα πιο εποικοδομητικό ή δυναμικό τρόπο. 

Η διαχείριση του θυμού

==============

Η διαχείριση του θυμού αποσκοπεί στη μείωση τόσο των συναισθημάτων θυμού όσο και της φυσιολογικής διέγερσης που αυτά προκαλούν.

Έκφραση.

-------------

Το να εκφράσετε το θυμό σας με θετικό τρόπο – και όχι επιθετικό– είναι η καλύτερη λύση στη διαχείριση και εκδήλωση αυτού του συναισθήματος.

Απώθηση.

-------------

Ο θυμός μπορεί, επίσης, είτε να καταπιεστεί είτε να αλλάξει μορφή ή κατεύθυνση.

Χαλάρωση.

--------------

Ένας άλλος τρόπος ελέγχου του θυμού είναι η χαλάρωση. 

Μερικά απλά βήματα που μπορείτε να δοκιμάσετε

============================== 

Χαλάρωση

Γνωστική αναδόμηση

Λύση προβλημάτων

Βελτίωση της επικοινωνίας

Χρήση του χιούμορ

Αλλάξτε το περιβάλλον σας

Συμβουλευτική υποστήριξη .